Ιερό της La Salette

Η εμφάνιση και το μήνυμα της Μαρίας στο La Salette

Η εμφάνιση της La Salette πραγματοποιήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1846. Το ΣΑΒΒΑΤΟ στις τρεις το απόγευμα: μία “Κυρία” εμφανίζεται στη Μελάνια και τον Μαξιμίν, 15 και 11 ετών, που βοηθούν τις αγελάδες στο Planeau στο βουνό στα 1800 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Τα παιδιά των βοσκών βλέπουν σαν μια σφαίρα φωτός στη μέση μιας κατάθλιψης που λένε: “σαν να ήταν ο ήλιος που πέφτει σε εκείνο το μέρος!”. Στο εκθαμβωτικό φως βλέπουν μια γυναίκα να κάθεται, με τους αγκώνες στα γόνατά της και το πρόσωπό της κρυμμένο στα χέρια της.

Ο “Κυρία” Τους κοιτάζει και, προχωρώντας λίγο προς το μέρος τους, αρχίζει να μιλάει στη δική τους γλώσσα. – οι Γάλλοι: Οι δύο οραματιστές κατεβαίνουν την πλαγιά και φτάνουν στο όραμα σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν “ανακατέψτε ” με αυτό... Η κυρία φωνάζει δυνατά... Και, με άφθονα δάκρυα, αρχίζει να τους μιλάει με εκείνα τα λόγια που έχουν έρθει σε μας ως “ΜΉΝΥΜΑ”!

Η συνέντευξη πραγματοποιείται πρώτα στα γαλλικά, στη συνέχεια στη διάλεκτο και, τέλος, ξανά στα γαλλικά.

“ΠΛΗΣΙΆΣΤΕ, ΠΑΙΔΙΆ ΜΟΥ, ΜΗ ΦΟΒΆΣΤΕ: ΕΊΜΑΙ ΕΔΏ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΏΣΩ ΈΝΑ ΜΕΓΆΛΟ ΜΉΝΥΜΑ.”

“ΑΝ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΊ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΈΛΟΥΝ ΝΑ ΥΠΟΤΑΧΘΟΎΝ, ΕΊΜΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΜΈΝΟΣ ΝΑ ΑΦΉΣΩ ΤΟ ΧΈΡΙ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ ΕΛΕΎΘΕΡΟ. ΕΊΝΑΙ ΤΌΣΟ ΙΣΧΥΡΉ ΚΑΙ ΤΌΣΟ ΒΑΡΙΆ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΠΛΈΟΝ ΝΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΊΞΩ.”

“ΠΌΣΟ ΚΑΙΡΌ ΥΠΟΦΈΡΩ ΓΙΑ ΣΈΝΑ! ΔΕΔΟΜΈΝΟΥ ΌΤΙ ΈΧΩ ΛΆΒΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΉ ΝΑ ΠΡΟΣΕΎΧΟΜΑΙ ΣΥΝΕΧΏΣ ΣΤΟΝ ΥΙΌ ΜΟΥ, ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΊΨΕΙ, ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΔΊΝΕΤΕ ΠΡΟΣΟΧΉ ΣΕ ΑΥΤΌ. ΌΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΣΕΎΧΕΣΑΙ ΚΑΙ ΚΆΝΕΙΣ, ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΈΣΕΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΊΣΕΙΣ ΤΟΝ ΠΌΝΟ ΠΟΥ ΈΧΩ ΠΆΡΕΙ ΓΙΑ ΣΈΝΑ”.

“ΣΑΣ ΈΔΩΣΑ ΈΞΙ ΗΜΈΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΕΊΤΕ, ΚΡΆΤΗΣΑ ΤΗΝ ΈΒΔΟΜΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΈΛΕΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗ ΔΏΣΕΤΕ. ΑΥΤΌ ΕΊΝΑΙ ΠΟΥ ΒΑΡΑΊΝΕΙ ΤΌΣΟ ΠΟΛΎ ΤΟ ΧΈΡΙ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ “!

“ΑΚΌΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΆΡΤΕΡ ΔΕΝ ΞΈΡΟΥΝ ΤΙ ΝΑ ΒΛΑΣΦΗΜΉΣΟΥΝ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ...”

“ΑΥΤΆ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΔΎΟ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΒΑΡΑΊΝΟΥΝ ΤΌΣΟ ΠΟΛΎ ΤΟ ΧΈΡΙ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ.”.

“ΕΆΝ Η ΚΑΛΛΙΈΡΓΕΙΑ ΑΠΟΤΎΧΕΙ, ΕΊΝΑΙ ΔΙΚΌ ΣΑΣ ΛΆΘΟΣ. ΣΑΣ ΈΔΕΙΞΑ ΠΈΡΥΣΙ ΜΕ ΠΑΤΆΤΕΣ: ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΣΈΞΑΤΕ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ, ΌΤΑΝ ΒΡΉΚΑΤΕ ΣΦΆΛΜΑΤΑ, ΒΛΑΣΦΗΜΉΣΑΤΕ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ. ΘΑ ΣΥΝΕΧΊΣΟΥΝ ΝΑ ΣΑΠΊΖΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΟΎΝ’ ΈΤΟΣ, ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΆΡΧΕΙ. -ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΜΟΥ; ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΆ”.

“ΕΆΝ ΈΧΕΤΕ ΣΙΤΆΡΙ, ΜΗΝ ΤΟ ΣΠΕΊΡΕΤΕ. ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΘΑ ΣΠΑΡΘΕΊ ΘΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΘΕΊ ΑΠΌ ΈΝΤΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΘΑ ΩΡΙΜΆΣΕΙ ΘΑ ΠΈΣΕΙ ΣΤΗ ΣΚΌΝΗ ΚΑΤΆ ΤΗ ΣΤΙΓΜΉ ΤΟΥ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΎ. ΈΝΑΣ ΜΕΓΆΛΟΣ ΛΙΜΌΣ ΘΑ ΈΡΘΕΙ. ΠΡΙΝ ΑΠΌ ΑΥΤΌ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΚΆΤΩ ΤΩΝ ΕΠΤΆ ΕΤΏΝ ΘΑ ΧΤΥΠΗΘΟΎΝ ΑΠΌ ΣΠΑΣΜΟΎΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΆΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΆ ΕΚΕΊΝΩΝ ΠΟΥ ΤΑ ΚΡΑΤΟΎΝ. ΟΙ ΆΛΛΟΙ ΘΑ ΚΆΝΟΥΝ ΜΕΤΆΝΟΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΊΝΑ. ΤΑ ΚΑΡΎΔΙΑ ΘΑ ΧΑΛΆΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΑΦΎΛΙΑ ΘΑ ΣΑΠΊΣΟΥΝ”.

Η συζήτηση μεταξύ της Κυρίας και των οραματιστών συνεχίζεται με την ανάθεση ενός μυστικού....

Εχεμύθεια ακολουθούμενη από:

“ΑΝ ΜΕΤΑΤΡΑΠΟΎΝ, ΟΙ ΠΈΤΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΈΤΡΕΣ ΘΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΟΎΝ ΣΕ ΣΩΡΟΎΣ ΣΙΤΑΡΙΟΎ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΆΤΕΣ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΟΎΝ ΜΌΝΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΧΩΡΆΦΙΑ.”

Τότε εμπιστευτικά και μητρικά η Παναγία λέει στους φίλους της:

“ΠΕΊΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΈΣ ΣΑΣ, ΠΑΙΔΙΆ ΜΟΥ;”

– όχι πολύ κυρία – Απαντώ

“ΑΧ, ΠΑΙΔΙΆ ΜΟΥ, ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩΘΕΊ ΚΑΙ ΚΑΛΆ, ΒΡΆΔΥ ΚΑΙ ΠΡΩΊ. ΌΤΑΝ ΔΕΝ ΈΧΕΤΕ ΧΡΌΝΟ, ΠΕΊΤΕ ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ ΈΝΑ ΠΆΤΕΡ ΗΜΏΝ Ή ΈΝΑ AVE. ΌΤΑΝ ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΚΆΝΕΤΕ ΚΑΛΎΤΕΡΑ, ΠΕΊΤΕ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ”.

“ΜΌΝΟ ΛΊΓΕΣ ΗΛΙΚΙΩΜΈΝΕΣ ΓΥΝΑΊΚΕΣ ΠΗΓΑΊΝΟΥΝ ΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ. ΟΙ ΆΛΛΟΙ ΔΟΥΛΕΎΟΥΝ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΈΣ, ΌΛΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ. ΤΟ ΧΕΙΜΏΝΑ, ΌΤΑΝ ΔΕΝ ΞΈΡΟΥΝ ΤΙ ΝΑ ΚΆΝΟΥΝ, ΠΗΓΑΊΝΟΥΝ ΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ ΑΛΛΆ ΓΙΑ ΝΑ ΧΛΕΥΆΣΟΥΝ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΊΑ”

“ΤΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ ΠΗΓΑΊΝΟΥΝ ΣΤΟ ΚΡΕΟΠΩΛΕΊΟ ΣΑΝ ΣΚΥΛΙΆ”.

“ΕΊΔΑΤΕ ΠΟΤΈ ΧΑΛΑΣΜΈΝΟ ΣΙΤΆΡΙ, ΠΑΙΔΙΆ ΜΟΥ;”

– Όχι, κυρία! – Απαντώ.

Τώρα η Κυρία στρέφεται στον Μαξιμίν:

“ΑΛΛΆ ΕΣΎ, ΓΙΕ ΜΟΥ, ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΊΔΕΣ ΜΙΑ ΦΟΡΆ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΈΡΑ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΤΟΜΈΑ ΤΩΝ ΝΟΜΙΣΜΆΤΩΝ. Ο ΚΎΡΙΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΑΦΙΟΎ ΕΊΠΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΈΡΑ ΣΟΥ ΝΑ ΠΆΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΧΑΛΑΣΜΈΝΟ ΣΙΤΆΡΙ ΤΟΥ. ΠΉΓΑΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΎΟ ΕΚΕΊ, ΠΉΡΑΤΕ ΔΎΟ Ή ΤΡΊΑ ΑΥΤΙΆ ΣΤΑ ΧΈΡΙΑ ΣΑΣ, ΤΑ ΤΣΑΛΑΚΏΣΑΤΕ ΚΑΙ ΌΛΑ ΈΠΕΣΑΝ ΣΤΗ ΣΚΌΝΗ. ΌΤΑΝ ΕΠΈΣΤΡΕΨΕΣ, ΌΤΑΝ ΉΣΟΥΝ ΜΙΣΉ ΏΡΑ ΑΠΌ ΤΟ ΣΏΜΑ, Ο ΠΑΤΈΡΑΣ ΣΟΥ ΣΟΥ ΈΔΩΣΕ ΈΝΑ ΚΟΜΜΆΤΙ ΨΩΜΊ ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΊΠΕ:”ΠΆΡΤΕ, ΓΙΕ ΜΟΥ, ΦΆΕ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ ΨΩΜΊ ΦΈΤΟΣ, ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΦΆΕΙ ΤΟΥ ΧΡΌΝΟΥ, ΑΝ ΤΟ ΣΙΤΆΡΙ ΣΥΝΕΧΊΣΕΙ ΈΤΣΙ.”

“Ω, ναι, κυρία, τώρα θυμάμαι. Δεν το θυμόμουν πριν”

Η συζήτηση με την Παναγία τελειώνει με μια εγκάρδια έκκληση:

“ΛΟΙΠΌΝ, ΠΑΙΔΙΆ ΜΟΥ, ΘΑ ΤΟ ΚΆΝΕΤΕ ΓΝΩΣΤΌ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ”

“ΑΣ ΦΎΓΟΥΜΕ, ΠΑΙΔΙΆ ΜΟΥ, ΚΆΝΤΕ ΤΟ ΓΝΩΣΤΌ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ”

Τούτου λεχθέντος, ανεβαίνει από το έδαφος και σιγά-σιγά ανεβαίνει προς το Collet: εδώ φτάνει από τα έκπληκτα βλέμματα του Maximin και της Melania που βλέπουν τη φιγούρα της να εξαφανίζεται και να συγχωνεύεται με το φως με το οποίο είναι τυλιγμένο, οπότε το φως εξαφανίζεται επίσης ...